Promień Światła wychodzący z pryzmatu Miłosierdzia, czyli w skrócie o św. Faustynie

Urodziła się 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec. Dwa dni później na chrzcie świętym w kościele parafialnym w Świnicach Warckich otrzymała imię Helena. Od siódmego roku życia odczuwała wezwanie do służby Bożej, ale rodzice nie wyrażali zgody na jej wstąpienie do klasztoru. Przynaglona jednak wizją cierpiącego Chrystusa, w lipcu 1924 roku wyjechała do Warszawy, by szukać miejsca w klasztorze. 1 sierpnia 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie przy ul. Żytniej. W tym Zgromadzeniu przeżyła 13 lat przebywając w wielu domach, najdłużej w Krakowie, Warszawie, Płocku i Wilnie. Chorowała na gruźlicę, dlatego 8 miesięcy spędziła w szpitalu na Prądniku w Krakowie. Cierpienia znosiła jako dobrowolną ofiarę za grzeszników. Doświadczyła też mnogości nadzwyczajnych łask; objawień, ekstaz. Zasadniczym zadaniem siostry Faustyny było przekazanie Kościołowi i światu orędzia Miłosierdzia, które jest przypomnieniem biblijnej prawdy o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka i wezwaniem do zawierzenia Mu swego jestestwa w oparciu o świadomość, że Bóg i Jego obietnica udzielania Siebie Samego człowiekowi jest czystą łaską wyprzedzającą grzech. Jezus przekazał jej także przekazał nowe formy kultu:

• Obraz z podpisem “Jezu ufam Tobie”
• Święto Miłosierdzia (pierwsza niedziela po Wielkanocy)
• Koronka do Miłosierdzia Bożego
• Modlitwa w Godzinie Miłosierdzia (15.00)

Do każdej z nich, a także do głoszenia orędzia Miłosierdzia przywiązał wielkie obietnice pod warunkiem troski o postawę zaufania Bogu, czyli pełnienia Jego woli. Siostra Faustyna zmarła 5 października 1938 roku w klasztorze w Krakowie-Łagiewnikach mając zaledwie 33 lata. 18 kwietnia 1993 roku Ojciec święty Jan Paweł II wyniósł ją do chwały ołtarzy, a 30 kwietnia 2000 roku zaliczył do grona świętych Kościoła.

Relikwie św. Faustyny w naszym kościele parafialnym

Relikwie św. Faustyny przyznawane są wg wytycznych Kongregacji ds. Świętych w Watykanie. Relikwie II stopnia – ex indumentis – z habitu św. Siostry Faustyny, są przekazywane do parafii pod innymi wezwaniami, w których zaczyna rozwijać się nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego i kult św. Siostry Faustyny. W naszym kościele relikwie te znajdują się pod obrazem Matki Bożej w lewej nawie.

Odbicie Światła, czyli Dzienniczek św. Faustyny

„Dzienniczek” należy do pereł literatury mistycznej. Święta Siostra Faustyna Kowalska pisała go w Wilnie i Krakowie w latach 1934-1938 na wyraźne polecenie Pana Jezusa i ze względu na nakaz swych spowiedników. W „Dzienniczku” Siostra Faustyna opisała swoje niezwykle głębokie życie duchowe, sięgające samych szczytów zjednoczenia z Bogiem w zaślubinach mistycznych, głębię poznania tajemnicy miłosierdzia Bożego i jej kontemplację w codzienności, zmagania i walkę ze słabościami ludzkiej natury oraz trudy związane z prorocką misją. „Dzienniczek” zawiera nade wszystko orędzie o miłości miłosiernej Boga do człowieka, które Siostra Faustyna miała przekazać Kościołowi i światu.

Dar wypływający ze Źródła Światła, czyli charyzmat św. Faustyny 

W centrum charyzmatu św. Siostry Faustyny leży wartość ewangeliczna, jaką jest tajemnica miłosierdzia Bożego. Życie tym charyzmatem wymaga więc nieustannego poznawania tej prawdy wiary i jej kontemplacji w codzienności oraz odpowiadania na nią postawą zaufania wobec Boga. Świadectwo życia w tym duchu jest podstawowym sposobem głoszenia światu miłosierdzia Bożego. Zadanie to wypełniane jest także poprzez różne dzieła miłosierdzia, słowa i modlitwę. Charyzmat św. Siostry Faustyny wnosi do historii Kościoła nową szkołę duchowości.

Droga do Źródła Światła, czyli duchowość św. Faustyny

– Poznawanie tajemnicy miłosierdzia Bożego
Pierwszym zadaniem w szkole duchowości św. Siostry Faustyny jest poznawanie Boga w tajemnicy Jego miłosierdzia. Apostołka Miłosierdzia Bożego czyniła to najpierw przez bardzo zwyczajne środki, takie jak: rozważanie słowa Bożego, czytanie duchowne, słuchanie konferencji, rozważanie tajemnic różańcowych i stacji drogi krzyżowej, korzystanie z dni skupienia i rekolekcji, głębokie przeżywanie sakramentów świętych czy uroczystości kościelnych w roku liturgicznym. Starała się dostrzegać przejawy miłości Boga we własnym życiu. W codziennym rachunku sumienia pytała: co dzisiaj dla mnie uczynił Bóg? Takie poznawanie tajemnicy miłosierdzia Bożego sprawiało, że miłość Boga była dla niej nie tylko prawdą piękną, ale abstrakcyjną, lecz stawała się rzeczywistością obecną w jej życiu, przybierała konkretne kształty w codzienności.

– Postawa ufności wobec Boga
Słowo „ufność” w szkole duchowości św. Siostry Faustyny oznacza postawę człowieka wobec Boga. W podpisie obrazu, który Chrystus polecił jej namalować, znajdują się słowa: Jezu, ufam Tobie. Ufność jest bowiem pierwszą odpowiedzią człowieka na poznawanie i doświadczanie uprzedzającej miłosiernej miłości Boga. Słowo to ma niezwykle bogatą treść, bo oznacza nie tylko wiarę w istnienie Boga, Jego wszechmoc, w prawdy przez Niego objawione, ale także całokształt życiowej postawy człowieka wobec Niego, która wypowiada się w pełnieniu Jego woli zawartej w przykazaniach, obowiązkach stanu czy rozpoznanych natchnieniach Ducha Świętego. Ufność w pismach Siostry Faustyny jest tożsama z biblijnym pojęciem wiary, czyli oznacza zawierzenie swego życia Bogu jako najlepszemu Ojcu, który niczego nie pragnie dla człowieka jak tylko jego szczęścia doczesnego i wiecznego.

– Umiłowanie Eucharystii
Wszystkie sakramenty, a szczególnie sakrament pojednania i Eucharystii, Siostra Faustyna postrzegała jako wielkie dary Bożego miłosierdzia. Świadomość wielkości tego daru rodziła w niej ducha głębokiej wdzięczności, ogromnego szacunku wobec tak uniżonego majestatu Bożego i wielką miłość do Tego, który umiłował do końca, oddając za grzesznego człowieka swoje życie i stając się dla niego Chlebem, dającym życie wieczne. Znała przebóstwiającą moc Eucharystii i umiała z niej owocnie korzystać,  dlatego  jej życie  zostało  całkowicie  przemienione w  myśleniu i działaniu, stary człowiek – mówiąc  językiem  świętego  Pawła –  umierał, a wzrastał nowy na wzór Chrystusa. Przejawy miłosierdzia Bożego w Eucharystii są szczególnie widoczne w tych wymiarach, w jakich Siostra Faustyna ją  przeżywała. Eucharystia  była dla niej przestrzenią osobowego spotkania z Bogiem  żywym,  współofiarowania  się z Chrystusem za zbawienie świata i ścisłego zjednoczenia z Nim w Komunii świętej.

– Kontemplacja miłosierdzia w codzienności
Charakterystycznym rysem szkoły duchowości. Siostry Faustyny jest kontemplacja Miłosierdzia w codzienności. Kontemplacja owa jest uproszczoną modlitwą uczuć, aktem prostego patrzenia na Boga złączonym z uczuciem podziwu i miłości. Dusze, które dochodzą do stanu kontemplacji, nie potrzebują długich rozważań ani dociekań rozumowych, lecz poznają Boga raczej samorzutnie, bez wnioskowania,  chodzą  poniekąd w obliczu Pańskim. Duszom takim trudno pojąć, jak można Boga nie kochać, jak można żyć bez Niego. Kontemplacji Boga w codzienności służyła prosta praktyka polegająca na łączeniu się z Jezusem np. poprzez jakiś akt strzelisty (krótkie modlitewne wezwanie).

– Postawa miłosierdzia
W naszych czasach funkcjonuje wiele fałszywych pojęć miłosierdzia, które utożsamiane jest często z pobłażliwością, litością, przekreśleniem sprawiedliwości, dlatego na uwagę zasługuje fakt właściwego i pogłębionego pojęcia miłosierdzia, jakie miała św. Siostra Faustyna. Dla niej ludzkie miłosierdzie bardzo ściśle związane jest z miłosierdziem Boga, dlatego jest oparte na obiektywnej prawdzie – słowie Boga, zakłada spełnienie wymagań sprawiedliwości, która jest podstawową miarą miłości, i owocuje w konkretnym czynie. Miłosierdzie jest kwiatem miłości – napisała św. Faustyna w Dzienniczku. Tak  rozumiane  miłosierdzie – które  swoje  źródło,  wzór i motyw  ma w Bogu i które koncentruje się na godności człowieka – u Siostry Faustyny stanowi styl życia.

źródło: faustyna.pl

opracowała Gabriela Kaleta